Hoe bevrijd kun je zijn, na anderhalf jaar A-klasse.
Een aantal mensen die mij na staan in deze wereld weten hoe ik mij gevoeld heb, de afgelopen tijd.
De twijfel of je 'het...' niet meer hebt. Snap ik mijn hond niet meer snap of vice versa.
Je ziet anderen komen en ook weer gaan, die toch echt niet beter zijn dan wij. Ach het is de A-klasse maar.
Ik mocht voorheen bij anderen zien wat deze klasse teweeg bracht; wanhoop, bittere teleurstelling, demotivatie, you name it. Je vergeet het snel, als je gepromoveerd bent en misschien schijf ik dit daarom wel op.
Af en toe zulke goede parcoursen gelopen en steeds een foutje. Noem een fout, een weigering en ik had hem wel gemaakt deze afgelopen periode. Helaas niet allemaal in 1 of 2 parcoursen, nee het liefst elk parcours wat ik mocht lopen, maar eentje...... Nee natuurlijk, ik ben niet de enige dit dit overkwam of overkomt. Ik zag ze 1,5 jaar elke week om mij heen. Combinaties, die niets meer te zoeken hebben in de A-klasse, maar elke keer weer tegen een foutje, weigering, te strakke SPT, te moeilijk parcours, te krap gebouwd, etc. Handlers die niet meer durven te lopen, te bang om te falen. Amper de mogelijkheid om zich te ontwikkelen, want ja men mag absoluut geen fout maken, nee zelfs niet 1/100 te laat binnen komen.
Is dit nu de bedoeling van een beginners klasse, motiveer je zo handlers om hun eventuele voorbeelden te volgen en zich te ontwikkelen.
Begrijp me goed, ik hoef geen medelijden en al die ander A-lopers ook niet en schrijf dit daarom ook niet. Ik zou willen dat al deze handlers zich net zo voelen zoals ik mij met Tommy, Truus, Fin, Takk en Glowy voelde of voel als ik met hun loop of liep. Het leukste van het spel vind ik de communicatie met je hond. Het gevoel van de je vleugels hebt als je met hem of haar loopt.
De huidige A-klasse is een demotiverende kolos, die zijn roots heeft in iets wat niets met sport te maken heeft. Ik kom uit een tijd dat het toegestaan was 1 fout te mogen maken, waar je iets meer dan 1/100 tijdsoverschrijding mocht maken. Sommigen zeggen dat het niveau aan het dalen is en ik kan daar wel iets bij voorstellen. Maar denk je nu werkelijk dat men zich gaat verbeteren als men niet meer durft en geen vertrouwen meer heeft?
Natuurlijk uiteindelijk komt iedereen een keertje uit de A-klasse of niet?
Een aantal mensen die mij na staan in deze wereld weten hoe ik mij gevoeld heb, de afgelopen tijd.
De twijfel of je 'het...' niet meer hebt. Snap ik mijn hond niet meer snap of vice versa.
Je ziet anderen komen en ook weer gaan, die toch echt niet beter zijn dan wij. Ach het is de A-klasse maar.
Ik mocht voorheen bij anderen zien wat deze klasse teweeg bracht; wanhoop, bittere teleurstelling, demotivatie, you name it. Je vergeet het snel, als je gepromoveerd bent en misschien schijf ik dit daarom wel op.
Af en toe zulke goede parcoursen gelopen en steeds een foutje. Noem een fout, een weigering en ik had hem wel gemaakt deze afgelopen periode. Helaas niet allemaal in 1 of 2 parcoursen, nee het liefst elk parcours wat ik mocht lopen, maar eentje...... Nee natuurlijk, ik ben niet de enige dit dit overkwam of overkomt. Ik zag ze 1,5 jaar elke week om mij heen. Combinaties, die niets meer te zoeken hebben in de A-klasse, maar elke keer weer tegen een foutje, weigering, te strakke SPT, te moeilijk parcours, te krap gebouwd, etc. Handlers die niet meer durven te lopen, te bang om te falen. Amper de mogelijkheid om zich te ontwikkelen, want ja men mag absoluut geen fout maken, nee zelfs niet 1/100 te laat binnen komen.
Is dit nu de bedoeling van een beginners klasse, motiveer je zo handlers om hun eventuele voorbeelden te volgen en zich te ontwikkelen.
Begrijp me goed, ik hoef geen medelijden en al die ander A-lopers ook niet en schrijf dit daarom ook niet. Ik zou willen dat al deze handlers zich net zo voelen zoals ik mij met Tommy, Truus, Fin, Takk en Glowy voelde of voel als ik met hun loop of liep. Het leukste van het spel vind ik de communicatie met je hond. Het gevoel van de je vleugels hebt als je met hem of haar loopt.
De huidige A-klasse is een demotiverende kolos, die zijn roots heeft in iets wat niets met sport te maken heeft. Ik kom uit een tijd dat het toegestaan was 1 fout te mogen maken, waar je iets meer dan 1/100 tijdsoverschrijding mocht maken. Sommigen zeggen dat het niveau aan het dalen is en ik kan daar wel iets bij voorstellen. Maar denk je nu werkelijk dat men zich gaat verbeteren als men niet meer durft en geen vertrouwen meer heeft?
Natuurlijk uiteindelijk komt iedereen een keertje uit de A-klasse of niet?