En gisteren was het zover, mijn eerste seminar nieuwe stijl met behulp van (een even haperende) laptop.
Het idee was om het seminar te beginnen met de uitleg over hoe je naar mijn idee, het best een parcours kan verkennen. Creatief leren denken en jezelf laten verleiden tot het verzinnen van een misschien betere oplossing. Hoe doe je dat en waar begin je mee? Daarnaast je leren wapenen tegen invloeden van buitenaf. Leren datgene te doen, wat je moet doen, no matter what.
Twee parcoursen moesten er gelopen worden afhankelijk van het niveau ( 1 iemand liep als uitzondering in een wat hogere groep, sorry, kon niet anders) Het eerste parcours was verkennen onder leiding van mij en praten over.......
Het tweede parcours wilde ik dat men in teams zou lopen, met een opdracht, die men op papier uit moest voeren. 
Het idee was tweeledig;
1) ik wilde dat de deelnemers met elkaar in gesprek raakten en met elkaar overlegden, ipv zichzelf verlegen op te sluiten, actief deelnemen en je niet schamen over hoe en wat jij denkt.
2) het moest een spel worden waarbij de deelnemers ook meer met elkaar begaan zouden zijn, met spanning, uitdaging en verleiding. Het eerste was een succes en erg leuk om te zien. Men praatte met elkaar en overlegde, zodat ik ondertussen het parcours kon veranderen. nadat men de opdracht af had, mocht men verkennen. Het onderling overleggen ging door tijdens het verkennen en was leuk om te zien. Ik merkte wel dat men nog moeite had met het denken in lijnen en nog dacht zoals men gewend was te denken. Het tweede was zeker leuk en zeker bij de beginnersgroep kon je zien, dat men zich liet verleiden tot anders lopen, maar het idee is wel voor verbetering vatbaar (goed het was ook de eerste keer). Meer spanning en nog meer een spel. De volgende edities in Drachten (november) en  Velddriel (december) zullen dan ook worden aangepast
Het gebruik van de video is een succes, men ziet wat ze goed en wat fout en dat werkt goed. Met hele parcoursen vraagt het natuurlijk veel tijd, maar dat betaald zich wel terug, omdat men veel sneller ziet wat goed of fout was en dus sneller verbetert. 
Het seminar heeft voor mij als doel dat combinaties, vloeiend en snel het parcours afleggen, doordat men voornamelijk op de juiste plaats leert te staan en dat lukte bij iedereen. Honden gingen sneller en beter lopen en handlers dito.
Heel veel tijd voor het aanleren of verbeteren van technieken is er niet, maar je geeft handlers wel het gevoel op welk tempo er gewerkt moet worden en hoe je in en parcours moet staan. Dan pas zie je of je een techniek beheerst of kent. Je kon gisteren goed zien, dat mensen technieken combineren of fout uitvoeren, waardoor hun honden in verwarring raakten. Na wat verbeteringen liep het vaak meteen een stuk vlotter en kreeg men ook vertrouwen, dat men een (in hun ogen moeilijk) parcours toch konden volbrengen.
Daarna nog met Marc, Linda en Angela getraind, stukken met de video geanalyseerd en voor we het wisten was het 19.30 uur en ik was om 07.30 uur begonnen, 12 uur bezig geweest. Het was dus een lange dag, maar werkelijk voorbij gevlogen.

Al jaren heb ik het idee om een Agility-Lab te initiëren. Een plek, waar ik onderzoek kan doen naar bepaalde aspecten van onze sport. Er is zo weinig bekend over de technische aspecten van Agility, dat het kijken met ander ogen gewenst is. Om de zoveel tijd verandert de trend van een bepaalde manier van handlen. We zien wat werkt, maar waarom en wat is bruikbaar? Wat is onzin? Wat wij waarnemen, is dat ook werkelijk wat wij zien? Als zaken anders zijn, hoe kun je daar dan direct op inspelen? En als een techniek werk, hoe kan ik deze perfectioneren?
Als trainer betrap ik mij erop, dat sommige zaken anders zijn, dan ik denk dat ze zijn of in ieder geval zijn ze voor discussie vatbaar. Soms is een kleine verandering in de handling van een hond zeer effectief. I, als trainer kan dat misschien zien, maar diegene die loopt ervaart dat zeer waarschijnlijk heel anders. 
Video helpt ons al jaren, maar thuis kijken en dan proberen de volgende training het beter te doen is niet erg effectief. Veel bewegingen in onze trainingen moeten inslijten, we moeten het ons eigen maken. Direct ingrijpen op het moment dat het moet (op het trainingsveld) is dus veel effectiever. De video naar het veld halen is dus veel effectiever.

Waar komt deze interesse vandaan?
Het is ruim 10 jaar geleden, dat ik als fotograaf door TNO werd gevraagd om foto's te maken van een aantal projecten in de professionele voetbal- en schaatswereld. Als sportfanaat en trainer liet ik mij dat niet ontglippen.
Bij PSV Eindhoven was het eerste project (samen met Nike) een onderzoek naar de invloed van kunstgras op de voeten en het schoeisel van voetballers (zie collage hierboven). De enorme extra hoeveelheid randinformatie die men uit dit onderzoek kreeg, leidde tot een nieuw project. Want trainde men eigenlijk wel op de juiste wijze? Op dat moment volgde elke voetballer hetzelfde fysieke trainingsschema, moesten de fysieke trainingen niet op de persoon toegespitst worden?  Het project wat hieruit voort vloeide was een project waarin alle voetballers van PSV, tijdens een training continu gevolgd werden door een video en een GPS trackingsysteem. Men wilde informatie hebben over;
Hoeveel meter men liep? 
Waar voetballers liepen bij bepaalde acties? 
Wat zijn de lichamelijke waarden tijdens hun fysieke inspanning? (zie deze link ) 
Als gevolg van dit onderzoek werden de trainingen bij PSV drastisch veranderd. 
Misschien voor een aantal van jullie oude koek, maar toen een revolutie in de conservatieve voetbalwereld.
Ondertussen was Inmotio(TNO) gevraagd om in Thialf voor het  pro-schaatsteam Spaarselect (team met o.a. Marianne Timmer, Erben Wennemars, Gianni Romme en Marc Tuitert) ook een fieldlab in te richten. Men wilde weten hoe en hoe hard men een bocht in moest schaatsen en hoe hard eruit. Een vraag die tot dan toe eigenlijk giswerk was, dit tot mijn verbazing. 
Soms zijn verbeteringen of oplossing verbazingwekkend simpel, toen bijvoorbeeld Martina Sablikova haar extra overstap na de bocht introduceerde, was dat net zo'n revolutie als de intrede van de klapschaats. 
Door technische ondersteuning leerde men veel meer over houding, voetinzet, etc., als ooit daarvoor.
Wat ik geweldig vond, hoe men direct video en computer analyses toepasten om de sporters direct te instrueren en te verbeteren
Begrijp me niet verkeerd, het gebruik van technische middelen mag nooit het belangrijkst zijn in de training, het is altijd ter ondersteuning.

Als gevolg hiervan zullen al mijn seminars gegeven worden met de ondersteuning van video. Je kunt in het vervolg, meteen na je run, je prestaties terug zien. De blokken worden daarom ook langer, nl 2 uur.
Het Agility lab gaat nog een stap verder, het lab analyseert meteen diverse runs en meet je resultaten, maakt ook gebruik van electronische tijdwaarneming en in de toekomst ook over een GPS drone.
Het Lab staat open voor iedereen, is alleen niet geschikt voor jonge honden, die toestellen aan willen leren. 
De beginner kan zien of datgene wat hij aanleert, of aangeleerd heeft, goed is (is een bepaalde methode voor jouw hond echt effectief). 
De gevorderde handler kan vragen hebben als; "Is de kortste lijn voor mijn hond effectief?" "Kan ik meer rendement uit mijn hond halen?" of "Zijn de armsignalen die ik geef werkelijk de juiste?"
In het Agility Lab train je in een groep van 6 maximaal 3 uur.


ENGLISH
For years, I have the idea of ​​launching an Agility Lab. A place where I can investigate certain aspects of our sport. There is so little known about the technical aspects of Agility. We might come close, but it is good to have doubts on what is told and thought.  Every so often the trend of a certain way of handling changes. Looking at our sport with a different view or looking at it in under a magnifying glass is desired. 
Asking questions like.
We see what works, but why and what is useful to you or me and can it be improved? 
What is sense and what is nonsense in our communication to our dogs? 
What we see and observe, is that to be trusted, it it really the truth? 
Sometimes a small change in the handling of a dog can very effective and change the speed or accuracy in a turn. For me, as a trainer I might see the change, but does the handlers experience it too and if not how can we manage to let them see that. If a technique seems to work can we try to make them better?
Video helps us for years, but record a training, watch it at home and then try to improve the technique in a training the next is not very effective. Many movements has to dig in to our system, we must make it our own. Even the smallest alteration has to be retrained hard by a handler. Direct intervention by showing at video and other systems at the time that it should (on the training) is thus much more effective. 

Where does this interest come from?
It was over 10 years ago, that I was asked (as a pro-photographer) by TNO to take pictures of a number of projects in professional football and skating world. 
The first project was at PSV Eindhoven, about a research on footwear  and artificial grass (together with Nike). What was the impact of artificial grass on the feet and shoes of the footballplayers (see collage above). The enormous additional amount of information that they got from this research led to the demand for more research. Did they actually train correctly? At that time every footballer followed the same physical training, physical training should be tailored to the individual. The project that resulted from this was a project in which all players of PSV during training were continuously monitored by a video and a GPS tracking system. They wanted to have information about; how many meters they walked; where they ran for certain actions and what were the physical values ​​during their physical exertion.  As a result all the training were changed drastically at PSV. Maybe for some of you this is old news, but then it was a revolution, especially in the conservative footballworld
Meanwhile Inmotio (TNO)  was asked by the pro-skatingteam Spaarselect (team including Marianne Timmer, Erben Wennemars, Gianni Romme and Marc Tuitert) to set up a field lab at Thialf. They wanted to know what the right way was and how hard they had to skate into a curve and how to get out of the curve.  A question simple maybe, but until then it was basically guesswork (much to my surprise). Sometimes improvements or amazingly simple solutions had great consequences in the end, for example when Martina Sablikova introduced its one step extra after the turn, it was as much a revolution as the introduction of the clap skate.
Technical support they learned much more about attitude, foot effort, etc., as ever before.
What really effected me was the usage of direct video/computer analysis feedback during and after training
Do not get me wrong, the use of technical resources should never be the most important in the training, it is always there to support.


As a result, all my seminars will be given with video support. Right after your run, your performance can immediately be viewed from a computer screen, reflected. 
The Agility Lab goes one step further, the lab will also  immediately analyzes your run and compare it to other runs. It will look even more closer into the body language of a handler to optimize its handling Measure your results and compare them tot others.
In the lab we wil also use electronic timekeeping and also a GPS drone in the future.
The Lab is open to everyone, it is just not suitable for youngsters who want to learn handling.
The beginner can see whether what he teaches or has taught, is good or can be more set to the individual need of the dog and handler. The experienced handler may have questions like; "Is the shortest line for my dog ​​effectively?" "Can I get more from my dog?" or "Are the signals I give to my do , really the right one?"
In the Agility Lab you train in groups of 6 during 3 hours