Mijn eerste wedstrijd in het buitenland en wat een ervaring.
Via Peter Holmberg was ik gepolst of ik in Noorwegen wilde komen keuren en daar hoefde ik niet lang over na te denken, niet wetende waar, hoe en wat.
Het was op het eiland Stord en ik had toch wel wat bedenkingen. Ik kreeg visioenen van een kaal eiland, met hier en daar een zeerob, waar een vissersbootje mij tussen 2 regenbuien door wist af te leveren. Het vissersbootje bleek uiteindelijk een ferry en het kale eilandl bleek groen, bebost en cultureel. De zeerobben heb ik helaas niet gezien. De leden van Stord Agility waren aller vriendelijkst en ik had al meteen een klik met Tor een stevige Noor die zich voorstelde met Hi I'm Tor welcome to Viking country. William een Noor in Canada geboren en zeeman in ruste en natuurlijk Ingrid de organisator stil, zachtaardig en bescheiden.
Van de Ferry meteen naar het terrein, want (en dat wist ik uit mijn eerdere bezoekjes als trainer) er moest eerst pizza gegeten worden. Alle Noren met wie ik ondertussen Pizza heb gegeten en dat zijn er aardig wat (Rekrutt-, WK-Team en trainersstaf) weten mij steeds weer te vertellen dat de Noren het meest pizza eten van alle Europeanen. Ik begin er ondertussen in te geloven.
Goed, het terrein was een sportterrein achter een school en was een soort grove grevel. Ik vroeg me af of dit voor de honden niet ......., Maar de honden en handlers hadden hier geen enkele moeite mee.
De enige blessure was niet gerelateerd aan de ondergrond.
In Noorwegen lopen alle klassen op 1 dag en ze lopen 3 parcoursen per dag, waarvan het teamparcours voor iedereen hetzelfde is, Dat was dus even 14 parcoursen ontwerpen en aangezien ik mij goed voorbereid en graag mooie snelle parcoursen neerzet, was dat even aanpoten. Ingrid had mij doorgegeven dat het parcours 20x30m zou zijn, hmmmmm Dat was dus even inventief zijn. Nou ja, dat even werd dus dagen, omdat mijn eerste ontwerpen meestal niet meteen de beste blijken te zijn. Not amused, las ik dan ook in een mail die 3 dagen voor vertrek ontving, dat de ring 30x40m zou zijn. Dat was dus nog even 6 uur extra.
Goed genoeg geklaagd. De deelnemers vonden de parcoursen geweldig en konden mijn humor in de briefing wel waarderen. Een aantal lopers kende ik als trainer, omdat ik hen onder mijn hoede had gehad bij het rekrutt-team en het weerzien was hartverwarmend en mooi om te zien dat ze progressie hadden gemaakt en jammer in sommige gevallen, dat sommige problemen (palen) nog niet helemaal verdwenen waren. In het geheel genomen werd er goed gelopen, opvallend zijn wel de raakvlakproblemen. Op zaterdag nog gegeten in het plaatsje Stord, waar een beroemde Noorse kok zijn visrestaurant had, heerlijk. Je doet mij geen groter plezier, dan mij mee te nemen naar zo'n restaurant, heerlijk en super gezellig. De zondag vloog voorbij en voor ik het wist zat ik weer in het vliegtuig naar een overbevolkt Nederland.
En keuren in Stord........ graaag nog een keer
Via Peter Holmberg was ik gepolst of ik in Noorwegen wilde komen keuren en daar hoefde ik niet lang over na te denken, niet wetende waar, hoe en wat.
Het was op het eiland Stord en ik had toch wel wat bedenkingen. Ik kreeg visioenen van een kaal eiland, met hier en daar een zeerob, waar een vissersbootje mij tussen 2 regenbuien door wist af te leveren. Het vissersbootje bleek uiteindelijk een ferry en het kale eilandl bleek groen, bebost en cultureel. De zeerobben heb ik helaas niet gezien. De leden van Stord Agility waren aller vriendelijkst en ik had al meteen een klik met Tor een stevige Noor die zich voorstelde met Hi I'm Tor welcome to Viking country. William een Noor in Canada geboren en zeeman in ruste en natuurlijk Ingrid de organisator stil, zachtaardig en bescheiden.
Van de Ferry meteen naar het terrein, want (en dat wist ik uit mijn eerdere bezoekjes als trainer) er moest eerst pizza gegeten worden. Alle Noren met wie ik ondertussen Pizza heb gegeten en dat zijn er aardig wat (Rekrutt-, WK-Team en trainersstaf) weten mij steeds weer te vertellen dat de Noren het meest pizza eten van alle Europeanen. Ik begin er ondertussen in te geloven.
Goed, het terrein was een sportterrein achter een school en was een soort grove grevel. Ik vroeg me af of dit voor de honden niet ......., Maar de honden en handlers hadden hier geen enkele moeite mee.
De enige blessure was niet gerelateerd aan de ondergrond.
In Noorwegen lopen alle klassen op 1 dag en ze lopen 3 parcoursen per dag, waarvan het teamparcours voor iedereen hetzelfde is, Dat was dus even 14 parcoursen ontwerpen en aangezien ik mij goed voorbereid en graag mooie snelle parcoursen neerzet, was dat even aanpoten. Ingrid had mij doorgegeven dat het parcours 20x30m zou zijn, hmmmmm Dat was dus even inventief zijn. Nou ja, dat even werd dus dagen, omdat mijn eerste ontwerpen meestal niet meteen de beste blijken te zijn. Not amused, las ik dan ook in een mail die 3 dagen voor vertrek ontving, dat de ring 30x40m zou zijn. Dat was dus nog even 6 uur extra.
Goed genoeg geklaagd. De deelnemers vonden de parcoursen geweldig en konden mijn humor in de briefing wel waarderen. Een aantal lopers kende ik als trainer, omdat ik hen onder mijn hoede had gehad bij het rekrutt-team en het weerzien was hartverwarmend en mooi om te zien dat ze progressie hadden gemaakt en jammer in sommige gevallen, dat sommige problemen (palen) nog niet helemaal verdwenen waren. In het geheel genomen werd er goed gelopen, opvallend zijn wel de raakvlakproblemen. Op zaterdag nog gegeten in het plaatsje Stord, waar een beroemde Noorse kok zijn visrestaurant had, heerlijk. Je doet mij geen groter plezier, dan mij mee te nemen naar zo'n restaurant, heerlijk en super gezellig. De zondag vloog voorbij en voor ik het wist zat ik weer in het vliegtuig naar een overbevolkt Nederland.
En keuren in Stord........ graaag nog een keer
.