Via de agenda pagina kam men zich ook nu weer aanmelden voor de seminars in februari

En gisteren was het zover, mijn eerste seminar nieuwe stijl met behulp van (een even haperende) laptop.
Het idee was om het seminar te beginnen met de uitleg over hoe je naar mijn idee, het best een parcours kan verkennen. Creatief leren denken en jezelf laten verleiden tot het verzinnen van een misschien betere oplossing. Hoe doe je dat en waar begin je mee? Daarnaast je leren wapenen tegen invloeden van buitenaf. Leren datgene te doen, wat je moet doen, no matter what.
Twee parcoursen moesten er gelopen worden afhankelijk van het niveau ( 1 iemand liep als uitzondering in een wat hogere groep, sorry, kon niet anders) Het eerste parcours was verkennen onder leiding van mij en praten over.......
Het tweede parcours wilde ik dat men in teams zou lopen, met een opdracht, die men op papier uit moest voeren. 
Het idee was tweeledig;
1) ik wilde dat de deelnemers met elkaar in gesprek raakten en met elkaar overlegden, ipv zichzelf verlegen op te sluiten, actief deelnemen en je niet schamen over hoe en wat jij denkt.
2) het moest een spel worden waarbij de deelnemers ook meer met elkaar begaan zouden zijn, met spanning, uitdaging en verleiding. Het eerste was een succes en erg leuk om te zien. Men praatte met elkaar en overlegde, zodat ik ondertussen het parcours kon veranderen. nadat men de opdracht af had, mocht men verkennen. Het onderling overleggen ging door tijdens het verkennen en was leuk om te zien. Ik merkte wel dat men nog moeite had met het denken in lijnen en nog dacht zoals men gewend was te denken. Het tweede was zeker leuk en zeker bij de beginnersgroep kon je zien, dat men zich liet verleiden tot anders lopen, maar het idee is wel voor verbetering vatbaar (goed het was ook de eerste keer). Meer spanning en nog meer een spel. De volgende edities in Drachten (november) en  Velddriel (december) zullen dan ook worden aangepast
Het gebruik van de video is een succes, men ziet wat ze goed en wat fout en dat werkt goed. Met hele parcoursen vraagt het natuurlijk veel tijd, maar dat betaald zich wel terug, omdat men veel sneller ziet wat goed of fout was en dus sneller verbetert. 
Het seminar heeft voor mij als doel dat combinaties, vloeiend en snel het parcours afleggen, doordat men voornamelijk op de juiste plaats leert te staan en dat lukte bij iedereen. Honden gingen sneller en beter lopen en handlers dito.
Heel veel tijd voor het aanleren of verbeteren van technieken is er niet, maar je geeft handlers wel het gevoel op welk tempo er gewerkt moet worden en hoe je in en parcours moet staan. Dan pas zie je of je een techniek beheerst of kent. Je kon gisteren goed zien, dat mensen technieken combineren of fout uitvoeren, waardoor hun honden in verwarring raakten. Na wat verbeteringen liep het vaak meteen een stuk vlotter en kreeg men ook vertrouwen, dat men een (in hun ogen moeilijk) parcours toch konden volbrengen.
Daarna nog met Marc, Linda en Angela getraind, stukken met de video geanalyseerd en voor we het wisten was het 19.30 uur en ik was om 07.30 uur begonnen, 12 uur bezig geweest. Het was dus een lange dag, maar werkelijk voorbij gevlogen.

Al jaren heb ik het idee om een Agility-Lab te initiëren. Een plek, waar ik onderzoek kan doen naar bepaalde aspecten van onze sport. Er is zo weinig bekend over de technische aspecten van Agility, dat het kijken met ander ogen gewenst is. Om de zoveel tijd verandert de trend van een bepaalde manier van handlen. We zien wat werkt, maar waarom en wat is bruikbaar? Wat is onzin? Wat wij waarnemen, is dat ook werkelijk wat wij zien? Als zaken anders zijn, hoe kun je daar dan direct op inspelen? En als een techniek werk, hoe kan ik deze perfectioneren?
Als trainer betrap ik mij erop, dat sommige zaken anders zijn, dan ik denk dat ze zijn of in ieder geval zijn ze voor discussie vatbaar. Soms is een kleine verandering in de handling van een hond zeer effectief. I, als trainer kan dat misschien zien, maar diegene die loopt ervaart dat zeer waarschijnlijk heel anders. 
Video helpt ons al jaren, maar thuis kijken en dan proberen de volgende training het beter te doen is niet erg effectief. Veel bewegingen in onze trainingen moeten inslijten, we moeten het ons eigen maken. Direct ingrijpen op het moment dat het moet (op het trainingsveld) is dus veel effectiever. De video naar het veld halen is dus veel effectiever.

Waar komt deze interesse vandaan?
Het is ruim 10 jaar geleden, dat ik als fotograaf door TNO werd gevraagd om foto's te maken van een aantal projecten in de professionele voetbal- en schaatswereld. Als sportfanaat en trainer liet ik mij dat niet ontglippen.
Bij PSV Eindhoven was het eerste project (samen met Nike) een onderzoek naar de invloed van kunstgras op de voeten en het schoeisel van voetballers (zie collage hierboven). De enorme extra hoeveelheid randinformatie die men uit dit onderzoek kreeg, leidde tot een nieuw project. Want trainde men eigenlijk wel op de juiste wijze? Op dat moment volgde elke voetballer hetzelfde fysieke trainingsschema, moesten de fysieke trainingen niet op de persoon toegespitst worden?  Het project wat hieruit voort vloeide was een project waarin alle voetballers van PSV, tijdens een training continu gevolgd werden door een video en een GPS trackingsysteem. Men wilde informatie hebben over;
Hoeveel meter men liep? 
Waar voetballers liepen bij bepaalde acties? 
Wat zijn de lichamelijke waarden tijdens hun fysieke inspanning? (zie deze link ) 
Als gevolg van dit onderzoek werden de trainingen bij PSV drastisch veranderd. 
Misschien voor een aantal van jullie oude koek, maar toen een revolutie in de conservatieve voetbalwereld.
Ondertussen was Inmotio(TNO) gevraagd om in Thialf voor het  pro-schaatsteam Spaarselect (team met o.a. Marianne Timmer, Erben Wennemars, Gianni Romme en Marc Tuitert) ook een fieldlab in te richten. Men wilde weten hoe en hoe hard men een bocht in moest schaatsen en hoe hard eruit. Een vraag die tot dan toe eigenlijk giswerk was, dit tot mijn verbazing. 
Soms zijn verbeteringen of oplossing verbazingwekkend simpel, toen bijvoorbeeld Martina Sablikova haar extra overstap na de bocht introduceerde, was dat net zo'n revolutie als de intrede van de klapschaats. 
Door technische ondersteuning leerde men veel meer over houding, voetinzet, etc., als ooit daarvoor.
Wat ik geweldig vond, hoe men direct video en computer analyses toepasten om de sporters direct te instrueren en te verbeteren
Begrijp me niet verkeerd, het gebruik van technische middelen mag nooit het belangrijkst zijn in de training, het is altijd ter ondersteuning.

Als gevolg hiervan zullen al mijn seminars gegeven worden met de ondersteuning van video. Je kunt in het vervolg, meteen na je run, je prestaties terug zien. De blokken worden daarom ook langer, nl 2 uur.
Het Agility lab gaat nog een stap verder, het lab analyseert meteen diverse runs en meet je resultaten, maakt ook gebruik van electronische tijdwaarneming en in de toekomst ook over een GPS drone.
Het Lab staat open voor iedereen, is alleen niet geschikt voor jonge honden, die toestellen aan willen leren. 
De beginner kan zien of datgene wat hij aanleert, of aangeleerd heeft, goed is (is een bepaalde methode voor jouw hond echt effectief). 
De gevorderde handler kan vragen hebben als; "Is de kortste lijn voor mijn hond effectief?" "Kan ik meer rendement uit mijn hond halen?" of "Zijn de armsignalen die ik geef werkelijk de juiste?"
In het Agility Lab train je in een groep van 6 maximaal 3 uur.


ENGLISH
For years, I have the idea of ​​launching an Agility Lab. A place where I can investigate certain aspects of our sport. There is so little known about the technical aspects of Agility. We might come close, but it is good to have doubts on what is told and thought.  Every so often the trend of a certain way of handling changes. Looking at our sport with a different view or looking at it in under a magnifying glass is desired. 
Asking questions like.
We see what works, but why and what is useful to you or me and can it be improved? 
What is sense and what is nonsense in our communication to our dogs? 
What we see and observe, is that to be trusted, it it really the truth? 
Sometimes a small change in the handling of a dog can very effective and change the speed or accuracy in a turn. For me, as a trainer I might see the change, but does the handlers experience it too and if not how can we manage to let them see that. If a technique seems to work can we try to make them better?
Video helps us for years, but record a training, watch it at home and then try to improve the technique in a training the next is not very effective. Many movements has to dig in to our system, we must make it our own. Even the smallest alteration has to be retrained hard by a handler. Direct intervention by showing at video and other systems at the time that it should (on the training) is thus much more effective. 

Where does this interest come from?
It was over 10 years ago, that I was asked (as a pro-photographer) by TNO to take pictures of a number of projects in professional football and skating world. 
The first project was at PSV Eindhoven, about a research on footwear  and artificial grass (together with Nike). What was the impact of artificial grass on the feet and shoes of the footballplayers (see collage above). The enormous additional amount of information that they got from this research led to the demand for more research. Did they actually train correctly? At that time every footballer followed the same physical training, physical training should be tailored to the individual. The project that resulted from this was a project in which all players of PSV during training were continuously monitored by a video and a GPS tracking system. They wanted to have information about; how many meters they walked; where they ran for certain actions and what were the physical values ​​during their physical exertion.  As a result all the training were changed drastically at PSV. Maybe for some of you this is old news, but then it was a revolution, especially in the conservative footballworld
Meanwhile Inmotio (TNO)  was asked by the pro-skatingteam Spaarselect (team including Marianne Timmer, Erben Wennemars, Gianni Romme and Marc Tuitert) to set up a field lab at Thialf. They wanted to know what the right way was and how hard they had to skate into a curve and how to get out of the curve.  A question simple maybe, but until then it was basically guesswork (much to my surprise). Sometimes improvements or amazingly simple solutions had great consequences in the end, for example when Martina Sablikova introduced its one step extra after the turn, it was as much a revolution as the introduction of the clap skate.
Technical support they learned much more about attitude, foot effort, etc., as ever before.
What really effected me was the usage of direct video/computer analysis feedback during and after training
Do not get me wrong, the use of technical resources should never be the most important in the training, it is always there to support.


As a result, all my seminars will be given with video support. Right after your run, your performance can immediately be viewed from a computer screen, reflected. 
The Agility Lab goes one step further, the lab will also  immediately analyzes your run and compare it to other runs. It will look even more closer into the body language of a handler to optimize its handling Measure your results and compare them tot others.
In the lab we wil also use electronic timekeeping and also a GPS drone in the future.
The Lab is open to everyone, it is just not suitable for youngsters who want to learn handling.
The beginner can see whether what he teaches or has taught, is good or can be more set to the individual need of the dog and handler. The experienced handler may have questions like; "Is the shortest line for my dog ​​effectively?" "Can I get more from my dog?" or "Are the signals I give to my do , really the right one?"
In the Agility Lab you train in groups of 6 during 3 hours

Hier klikken om te bewerken.

Het afgelopen weekend gekeurd bij KC Zoys, op zaterdag  de Open-, Veteranen- en A-klasse, Zondag B2- en C-klasse.
De organisatie had mij alle Vast Parcoursen toebedacht op beide dagen en op elke dag tevens een spelletje. Hmmmm was mijn eerste gedachte, dat is pittig. Maar ik zag het tevens als uitdaging om scherp te keuren op mijn raakvlakken, hoe houd ik, tot het einde, mijn concentratie op die gele vlakken en natuurlijk op de hond zonder te verslappen. Aangezien het ook nog eens warm zou worden leek mij dat een hele uitdaging. Daarnaast had ik een aantal weken daarvoor mijn kuit licht gescheurd, dus hard lopen was uitgesloten, zeker met de B2- en C-Large zou dat nog een hele uitdaging worden. 
Ik besteed altijd veel aandacht aan mijn parcoursen. Ik hou in mijn parcoursen van snelle lijnen, tempo wisselingen en technisch handlen, juist omdat ik weet hoeveel moeite handlers daar mee hebben. Vanaf de 2e graad en hoger wil ik onderlinge strijd zien.
Voor de A-klasse moet de looplijn voor de hond en handler vloeiend zijn. Het is niet een test van de kunde van de handler, het is een test hoe goed de hond de basis van de hond is.
 Het testen van de handler komt in de 2e graad wel aan de orde. Op het moment dat men toetrede neemt tot de 2e graad, gaat het voor mij om meer dan alleen maar een rondje lopen. Ik hou van strijd in het parcours, snelheid en kunde en het liefst een goede balans tussen die 3. Je hebt als team laten zien in de A-klasse dat je foutloos kunt lopen, in de 2e graad en hoger ga je kijken hoe jij verhoudt ten op zicht van je concurrenten.
Het mag misschien vreemd klinken maar het maken van een goed A-parcours vind ik moeilijker dan een B2-C parcours. Je moet aan alles denken en wilt dat het parcours de handlers leidt, want velen die beginnen hebben nog geen ontwikkeld inzicht in het lopen van parcoursen. Ze zeggen ook wel eens, hoe simpeler het lijkt, hoe moeilijker het is. 
Ik was heel blij met mijn A-parcours en zeker toen ik zag hoe het gelopen werd, blije honden en blije handlers (ook zij met een fout) Mensen leren omgaan met de snelheid van hun hond is het mooiste om te zien. Totaal vielen er 16 U-tjes ,een mooi resultaat. 
Voor de Open-klasse had ik een snel en uitdagend parcours neer gezet, met een simpele entree naar de slalom, mooi om te zien hoe verschillend mensen het konden handlen, zeker een aantal van onze Oosterburen waren indrukwekkend. Ook veel nieuwe en goede combinaties gezien. ik hoop dat ze zich blijven ontwikkelen.
Bij de veteranen werd ik toch wel ontroerd door die blije ouwe koppies die hun parcoursjes liepen. Het commentaar wat ik kreeg om de latten nog lager te leggen werd voor mij hier gelogenstraft. Voor de honden maakt het niets uit, als ze maar samen met hun baas kunnen lopen en het gevoel hebben dat ze er nog toe doen.
Ondanks de hitte, 3 liter water zat dag 1 erop. Mijn kuit had het gehouden en voelde hem amper. Goede reacties van deelnemers, ja dat is toch leuk....
Bewust naar huis gereden om lekker thuis uit te rusten. Als ik op locatie zit, wordt het toch weer wat later
Dag 2, te beginnen met de B2-klasse, nou ja gewoon 3e graad dus. Het rare fenomeen bij de B2 is dat men in een soort schemer gebied waant. Is een parcours te moeilijk, dan vind men dat zij altijd C-klasse parcoursen krijgen, maar als het gaat om selecties dan vind men dat zij weer wel 3e graad zijn. Goed ik was maar meegegaan in hun gedachte en had het C-parcours iets versimpelt, meer open sprongen, alles net iets vloeiender. Opvallend het aantal startlatten, kennelijk is men slecht gefocust als men start, want totaal niet nodig. Aantal heel mooie runs gezien, van mijn cursisten en van anderen, sommige met helaas een foutje en sommigen foutloos. Opvallend was het gehannes bij de finish van veel handlers, nou kreeg men bij sprong 20 nog een uitvlucht door de hond door te laten springen, maar van echte overtuiging was naar, mijn mening, geen sprake. 
Dan de C-Large, helaas mijn enige parcours voor deze klasse dit jaar (naast WK-selectie finale) en heel eerlijk gezegd, het viel mij over het algemeen genomen erg tegen. Ik zag de honden zich kunnen uitleven in de snelle lange lijnen, Maar bij de handlers vaak een slechte timing, slecht gefocust en technisch soms zelfs heel belabberd. 
Uiteraard ook nu weer een paar heel mooi gelopen parcoursen, mooi samenspel vloeiende korte bochten, goede raakvlakken. sommigen helaas met een foutje. Ik zou daar niet rouwig om zijn, dit was goed en wordt alleen maar beter. Ik had al begrepen dat men mijn parcoursen als simpel ervaarde en dat heb ik kunnen zien. Men vergeet dat ook de keurmeester zijn ervaring in het veld heeft en ik weet waar men moeite mee heeft. Je kunt vaan mij verwachten, dat ik de handlers dan ook tot het uiterste zal beproeven. Goed ook hier bij de finish veel getwijfel en angst, dat is jammer, voor iets wat echt niet moeilijk hoeft te zijn en wat op verschillende manieren oplosbaar was.
Goed mijn kuit is heel gebleven en volgens mij heb ik niet veel fouten gemaakt over de 2 dagen.

Het NK,

Voor het 3e jaar op rij in Uden en wat was het weer een feest, mooi weer, zo genoten.
Voor mij de eerste keer dat ik niet liep met een hond van mijzelf. FIn (vorig jaar, nog zo succesvol) is met pensioen en Takk....? Takk, heeft zijn eigen tempo, die is er volgend jaar zeker bij, als alles goed mag gaan. Nee, mijn lease-collie, Glowy of wel Lee, waar ik dit jaar mee liep en ik mochten het gaan doen. De klik was er weer tussen ons en had goede hoop. Helaas het was het allemaal net niet, te vroeg van de wip, 2 niet geplande blinde wissels en contactproblemen, waren schijnbaar niet genoeg om ons toe te laten voor de finale-individueel. 
We mochten echter wel de team-finale lopen en hadden wat te verdedigen. Daarnaast had ik er behoorlijk de smoor in wat me zaterdag was gebeurd en zwoer op revanche op de zondag. Ik mocht als 4e teamlid lopen en we hadden al 2 disken staan (van de 6 uitslagen gelden de beste 4). Ik moest dus presteren, mij doe je geen groter plezier en ja hoor het was er weer, misschien niet overal even snel, maar wel gedegen, die zat. Helaas liep Peter met Seven ook nog tegen een disk aan, dus was het niet meer in onze handen of wij op het podium zouden komen. We stonden in ieder geval 7e en de ervaring leert, dat bij een team onderdeel nog alles open is. Helaas gleed ik uit en liep tegen een disk aan, Annemarie weer foutloos. Kitty 1 fout, Marc 3 weigeringen op de wip en dus een disk, Peter een disk en Angela een paar fouten, helaas geen 3e titel op rij. Dames en heren we hebben een geweldige week gehad, volgend jaar weer.
Maar dat is het voordeel als je trainer bent, lang om te treuren heb je niet, want je hebt altijd nog je cursisten die dit doen vergeten. Trust  Ratjetoe stonden foutloos boven ons en die hadden nog een kans om op het podium te komen. Ze liepen wat gespannen, maar bleven handlen en dat is belangrijke, helaas namen ze 3 fouten mee en stonden voorlopig boven aan. De nummer 1 hield de schade beperkt en de zesde loper hoefde niet eens meer te lopen. Trust Ratjetoe werd dus 2e een geweldige prestatie van Anouk, CLaudia, Karlijn, Linda, Lisette en Sonja. In het team wat 1e werd zat Yvonne dus toch ook heel blij voor haar.
Individueel, liepen er aardig wat Trusters in de finale en na de jumping was vooral de medium lichtblauw gekleurd met de eerste 3 plaatsen lichtblauw met Kitty, Anouk en Marjo. Bij de large stond Peter op 1 en Marjelle op 7.
De finale rondjes waren, kunen we gerust stellen, niet simpel en leuk om naar te kijken.
Henk wist bij de small weer te winnen, gaaap... , maar toch weer gefeliciteerd hoor Postman. Jullie verdienen het. Angela liep een geweldig laatste rondje met Abby, als afsluiter.
Bij de medium was het wachten op de laatste 3, zou het kunnen?
Marjo en Toes liepen foutloos en goed. Anouk en Ike liepen ook goed, maar helaas 1 foutje met disk tot gevolg. Kitty liep met Luna weer op hun wijze, helaas 1 latje op de oxer. 1 dus Marjo en Toes en 2 Kitty en Luna, geweldig.
De Large, met alle verwachtingen bij Peter en Clive. Het Vast parcours was heel selectief en was werkelijk een slachting. Peter liep als laatste en had het hele weekend laten zien dat hij en Clive toch echt het team to beat waren zeker, solide, kort en snel. Echter 1 verkeerde keuze en het was over, zo jammer en ik had het hem zo graag gegund.
De ervaring van Roy zag je nu echt meespelen en hij liep met wat hick-ups als enige 2 keer foutloos. You did it again Roy ook jou zeer gegund en zeker verdient.


Tja en dan is het over en ik kijk terug op een geweldig toernooi, misschien niet als deelnemer maar zeker als trainer. Als ik ziet hoe alle combinatie's/handlers gegroeid zijn en nog steeds groeien. Het maakt me trots om met hen te mogen werken. Ik weet een aantal haalde de finale niet, sommigen hadden domweg pech en sommigen was het net niet. maar kijk een jaar terug en naar nu, wat een verschil en volgend jaar zijn jullie weer verder. Zij die de finale wel haalden in 1 woord geweldig. Jullie hebben gedaan waar we het van tevoren over gehad hebben en bleven gaan, no matter what. Jullie hebben laten zien wat voor kanjers jullie zijn een diepe buiging voor jullie allen. 
Voor mijzelf, keihard trainen en be better next time

Mijn eerste wedstrijd in het buitenland en wat een ervaring. 
Via Peter Holmberg was ik gepolst of ik in Noorwegen wilde komen keuren en daar hoefde ik niet lang over na te denken, niet wetende waar, hoe en wat. 
Het was op het eiland Stord en ik had toch wel wat bedenkingen. Ik kreeg visioenen van een kaal eiland, met hier en daar een zeerob, waar een vissersbootje mij tussen 2 regenbuien door wist af te leveren. Het vissersbootje bleek uiteindelijk een ferry en het kale eilandl bleek groen, bebost en cultureel. De zeerobben heb ik helaas niet gezien. De leden van Stord Agility waren aller vriendelijkst en ik had al meteen een klik met Tor een stevige Noor die zich voorstelde met Hi I'm Tor welcome to Viking country. William een Noor in Canada geboren en zeeman in ruste en natuurlijk Ingrid de organisator stil, zachtaardig en bescheiden.
Van de Ferry meteen naar het terrein, want (en dat wist ik uit mijn eerdere bezoekjes als trainer) er moest eerst pizza gegeten worden. Alle Noren met wie ik ondertussen Pizza heb gegeten en dat zijn er aardig wat (Rekrutt-, WK-Team en trainersstaf) weten mij steeds weer te vertellen dat de Noren het meest pizza eten van alle Europeanen. Ik begin er ondertussen in te geloven. 
Goed, het terrein was een sportterrein achter een school en was een soort grove grevel. Ik vroeg me af of dit voor de honden niet ......., Maar de honden en handlers hadden hier geen enkele moeite mee.
De enige blessure was niet gerelateerd aan de ondergrond.
In Noorwegen lopen alle klassen op 1 dag en ze lopen 3 parcoursen per dag, waarvan het teamparcours voor iedereen hetzelfde is, Dat was dus even 14 parcoursen ontwerpen en aangezien ik mij goed voorbereid en graag mooie snelle parcoursen neerzet, was dat even aanpoten. Ingrid had mij doorgegeven dat het parcours 20x30m zou zijn, hmmmmm Dat was dus even inventief zijn. Nou ja, dat even werd dus dagen, omdat mijn eerste ontwerpen meestal niet meteen de beste blijken te zijn. Not amused, las ik dan ook in een mail die 3 dagen voor vertrek ontving, dat de ring 30x40m zou zijn. Dat was dus nog even 6 uur extra.
Goed genoeg geklaagd. De deelnemers vonden de parcoursen geweldig en konden mijn humor in de briefing wel waarderen. Een aantal lopers kende ik als trainer, omdat ik hen onder mijn hoede had gehad bij het rekrutt-team en het weerzien was hartverwarmend en mooi om te zien dat ze progressie hadden gemaakt en jammer in sommige gevallen, dat sommige problemen (palen) nog niet helemaal verdwenen waren.  In het geheel genomen werd er goed gelopen, opvallend zijn wel de raakvlakproblemen. Op zaterdag nog gegeten in het plaatsje Stord, waar een beroemde Noorse kok zijn visrestaurant had, heerlijk. Je doet mij geen groter plezier, dan mij mee te nemen naar zo'n restaurant, heerlijk en super gezellig. De zondag vloog voorbij en voor ik het wist zat ik weer in het vliegtuig naar een overbevolkt Nederland. 
En keuren in Stord........ graaag nog een keer

.

Niet heel slecht, maar moet beter

Nee dit was geen groots debuut in de B1 van Takk en mij. Goed we hadden ons voorgenomen om de raakvlakken even te laten gaan ( we zijn die tenslotte aan het hertrainen). Ik was niet scherp en Takk had zijn neus te vaak in de broek van loopse teven hangen. We gaan de komende weken maar eens even een tandje hoger schakelen

Ik heb een nieuw idee voor een seminar. Een seminar, genaamd Tactics, die verder gaat dan Parcours Verkennen. Een seminar die niet alleen persoonsgericht is maar waarin de deelnemers ook met elkaar verbonden gaan worden. 
De vragen die wij ons stellen; 
Wat is de meest ideale lijn? Welke wissels maak ik waar? Wat heeft mijn keuze voor consequenties? 
Het doel;
Mijzelf meer zekerheid te geven als ik een parcours loop, waardoor ik meer rendement uit mijn lopen haal en leer oplossend te denken.
Hoe? Dat moet jij uiteraard zelf komen ervaren. :-D